Ervaring van cliënt
Dankbaar ben ik voor onderstaande bericht, waarin een cliënt haar ervaring in mijn praktijk met mij wilde delen. Het bericht geeft inzicht in mijn werkwijze:
”Op oudejaarsavond zat ik knus met twee lieve vriendinnen op de bank. Terwijl er een stokbroodje met home made kruidenboter voor me gesmeerd werd, moest ik ineens breed grijnzen. Op hun vragende gezichten, antwoordde ik: ‘Dat ik hier zo intens van kan genieten, van dit eten’. De dag ervoor had ik met veel liefde bitterballen gegeten, nu was het chips en stokbrood. Wat daar bijzonder aan is, vraag je je misschien af? Dat wordt zo duidelijk, maar ik zal eerst eens degene introduceren die een belangrijke rol heeft gespeeld in dit genieten: zon voor Jacqueline!
Jacqueline is één van de professionele begeleiders die ik noemde in de vorige SunshineSunday. Ze is orthomoleculair geneeskundige, maar nog veel meer dan dat. Zoals de huisarts omschreef: ‘Ze doet wonderlijke dingen met stofjes en poedertjes, maar past vooral goed bij jou omdat ze zo gevoelig is’. Op dat moment was mijn hoofd vooral druk met nagaan of ik orthomoleculair nou wel zo zinvol vond klinken, terwijl mijn intuïtie zei: ga maar naar haar toe.
De situatie op dat moment was, zacht uitgedrukt, stressvol. Dat kwam doordat het te maken had met voeding, wat stiekem altijd een stressvol onderwerp was geweest voor mij. Stressvol, omdat ik er in mijn hoofd heel veel mee bezig was. En stiekem, omdat ik me ervoor schaamde. Want rommelen met eten, dat was toch gewoon best dom? Ik wist als geen ander dat gebalanceerde voeding heel goed was, maar dat je er niet in door moest slaan, omdat dat ongezond was. Een eetprobleem had ik heus niet hoor, want ik deed geen gekke dingen en at als een gezonde Hollandse meid. Precies volgens alle ‘regels’ die ik ooit had gelezen of gehoord.
Dat het ietsje dieper zat, ontdekte ik toen die regels ineens niet meer zo vast lagen. Naar aanleiding van wat allergische reacties op voedingsmiddelen kwam ik bij een diëtiste terecht, de niet helemaal afgestemd was op mijn relatie met voeding. Zij vertelde over de onderzoeken die naar gluten, zuivel en suiker werden gedaan, en dat het goed zou kunnen zijn om ook dit (naast een hoop andere dingen) uit mijn dieet te schrappen. Dat deed ik. Fanatiek. En lieve mensen, ik kan je vertellen: er bleef weinig over om te eten. Nu kan ik er gelukkig om lachen, om dat bordje met rijst, maar wat was het treurig op dat moment. Niet alleen liet ik alles weg, maar bij wat overbleef had ik ook steeds het gevoel dat ik op alles reageerde. Wat fysiek ook gebeurde: ik kreeg vlekken in mijn gezicht en werd misselijk – van de stress, achteraf gezien.
En, niet geheel verrassend: ik viel af. Ik ging van een gemiddeld figuur naar slank naar dun. Er kwamen allerlei lichamelijke klachten, maar het ergste was: ik was er stiekem trots op. Ik weet het, het klinkt bizar voor wie dit niet kent, maar het was een soort overwinning. Vanaf de puberteit was ik al sluimerend bezig geweest met het zoeken naar ‘echte’ controle over lijf en eten, en nu was het een soort van gelukt.
Ik ben heel blij dat het eindelijk duidelijk in beeld kwam, want daarmee kon ik het ook aangaan. En ik ben net zo blij dat het niet eerder zover was gekomen, want pas op dat moment kon ik gelukkig ook vanuit mijn gezonde zelf zien dat het niet klopte. Het was er naast elkaar: de echo van het jonge meisje dat controle wilde en onzichtbaar wilde worden (door letterlijk zo weinig mogelijk lichaam te hebben), en de volwassen vrouw die juist in volle aanwezigheid hier in de wereld wilde zijn. Ik wilde de laatste meer stem geven, maar wist nog steeds niet hoe ik dan wél met voeding om moest gaan. De diëtiste en ik gingen uit elkaar, en gelukkig ontmoette ik toen Jacqueline.
Bij haar hoefde ik niet al te uitgebreid te vertellen hoe en wat er precies aan de hand was. De huisarts had gelijk: ze was gevoelig, intuïtief en kon heel goed afstemmen op wat prioriteit had. Voor het eerst ontmoette ik iemand die werkte vanuit zowel een grote (wetenschappelijke) kennis van allerlei processen in het lichaam, als vanuit diepe intuïtie. Haar weten is groot, op allerlei vlakken. Ze gaf aan welke organen ondersteuning nodig hadden, maar ook wat er energetisch speelde bij mij. Ze zag mijn stress, maar pakte hem niet over en bracht vooral veel rust. Ze deelde haar kennis, maar liet mij ook voelen hoe sterk mijn eigen intuïtie was in het mezelf genezen. Want dat wilde ik: dit stuk helen. Ik wilde niets liever dan mijn gevecht tegen eten afsluiten en ervan genieten.
En zo geschiedde, kan ik vol trots vertellen. Zeker niet zonder slag of stoot, maar ik kon de strijd loslaten. Met hulp van Jacquelines zachte en zorgvuldige begeleiding durfde ik langzaamaan te vertrouwen op mezelf en mijn lichaam. Ik ontdekte dat ik heel goed kan aanvoelen wat mijn lichaam nodig heeft of juist liever niet wil. En dat dat op ieder moment anders is, niet te controleren. Ik had nooit gedacht dat ik dit kon zeggen, maar ik hou van mijn lichaam smile-emoticon Ik weet aan het eind van de dag niet meer precies wat ik gegeten heb. Wel dat ik verzadigd ben en dat het lekker was. Het zit nu in mijn buik, niet in mijn hoofd.
Lieve Jacqueline, dankjewel voor je aandacht, rust en wijsheid. Voor dat je jouw intuïtie volgde, en daarmee die van mij liet opbloeien. Dankjewel voor het belichamen van lichtwerker zijn, de inspiratie die je daarin bracht voor mij. Voor je openheid over jouw weg, en voor het delen wat je in mij zag. Ik ben blij dat we via Facebook in contact blijven en vind het heel fijn om jouw ontwikkelingen (zoals je mooie nieuwe website! >> www.orthobalans.nl) te zien.
Op de één of andere manier heb ik tijdens dit schrijven steeds het onderstaande liedje, ‘The body of love’, in mijn hoofd voor jou. Daar kan ik natuurlijk wel een eigen invulling aan geven, maar ik geef hem je liever open om te ontvangen zoals het voor jou past.