Stoffig en geestig

”Het lijkt erop alsof we mogen verwachten dat een huis spontaan ontstaat als de juiste materialen op de juiste tijd op een bouwterrein worden afgeleverd”. Mijn nieuwste column in Vakblad Voedingsgeneeskunde is zojuist verschenen met als titel ”Stoffig en geestig”. Zie ook https://www.voedingsgeneeskunde.nl/vg-18…/stoffig-en-geestig. Hieronder staat de volledige column. Veel leesplezier!

Mager en broos komt mevrouw B. mijn praktijk binnen lopen. ‘Kan jij me van de juiste stoffen voorzien, zodat ik me weer beter kan gaan voelen?’, vraagt ze. ‘Ik ben de afgelopen 7 jaar al bij 3 therapeuten geweest, er is heel wat mis met mij’.  Ze slaat een klapper open en laat me allerlei foto’s en rapporten zien, van allerlei beestjes en disbalansen. ‘Het is nog een wonder dat ik leef.’’ ‘’Ik ben de afgelopen jaren 12 kg afgevallen, ik durf nets meer te eten, niets meer te doen. Ik blijk voor veel stoffen allergisch te zijn. Ik voel me opgebrand en heb nergens zin meer in. Dat is toch logisch, gezien alle disbalansen’’. Ze heeft een hele tas mee gebracht, met potjes met vitaminen, mineralen en aminozuren, bouwstoffen die haar verder zouden moeten helpen. De afgelopen jaren had mevrouw B. veel stoffen voorgeschreven gekregen, maar ze had flink in het stof gebeten. Met alle deze bouwstoffen, bouw je nog geen huis, blijkt wel. Mevrouw voelt zich wankel, de levenslust ontbreekt, wezenloos kijkt ze voor zich uit.  En dat terwijl ze zoveel stoffen heeft geslikt. Hoe kan haar vitaliteit weer worden opgewekt?

Orthomoleculaire geneeskunde vloeit voort uit de celbiologie en biochemie en betekent; met de juiste nutriënten een optimaal biochemisch milieu creëren, waarin de eigen cellulaire processen van het lichaam alle kans krijgen om te herstellen. En als de voeding daarin tekort schiet, suppleren met micro-nutriënten. Maar voorziet een optimaal biochemisch milieu ons ook van vitailiteit? Hier is meer voor nodig…

Het onderzoek naar het ontbreken van stofjes en het suppleren van stoffen kan, naar mijn mening, door orthomoleculair deskundigen worden overschat. Zoals celbioloog R. Sheldrake opmerkt over de celbiologie;

‘ Dit lijkt erop alsof we mogen verwachten dat een huis spontaan ontstaat als de juiste materialen op de juiste tijd op een bouwterrein worden afgeleverd’[1]’.

En dan komt nog de vraag;  Wat als het huis is gebouwd, hoe gaan we ons dan thuis voelen? Sheldrake wijst er op dat er andere belangrijke invloeden zijn die ons leven zin en vorm geven, naast de noodzakelijke bouwstoffen en DNA. Ons leven krijgt ook vorm door onstoffelijke vitale factoren. Door Sheldrake worden dit morfische velden genoemd. Morfe betekent ‘vorm’. Sheldrake gaat er vanuit dat elk lichaam gevormd wordt vanuit een morfisch veld, wat een blauwdruk van de te ontstane vorm bevat. Het is de geest die de fles vorm geeft. Geest die een verbinding aan gaat met stof. En alles is met elkaar verbonden. In onszelf, en daarbuiten. Als alles samen komt voelen we ons thuis en kunnen we onlosmakelijk in onze kracht komen.

Het is een hele mechanistische manier van denken, om de mens te verklaren en te genezen vanuit stof alleen. Ons wezen is zowel stoffelijk en bezield, en daar is niets mis mee. Wetenschappers zijn vaak alleen geïnteresseerd in stof, en religieuzen in de Geest en/of God. Beide benaderingen zijn echter eenzijdig. Stoffen zijn noodzakelijke bouwstenen voor onze gezondheid, maar als de geest samen komt met de stof voelen we ons vitaal.

De mens die ik voor me zie, in dit geval mevrouw B, lijkt het met stofjes alleen niet te gaan redden. Ze is al bij diversen reguliere artsen geweest. Door hen voelde ze zich, net als thuis vroeger,  niet gezien. ‘’Álles zit tussen de oren’’, zeiden ze. Daar ga ik dus nooit meer naar toe. ’ Gelukkig namen de therapeuten de tijd voor me en zagen dat er wél iets mis met mij is’, zei mevrouw B.  In plaats van nog een onderzoek naar disbalansen, gaf in haar een spiegel en daagde haar uit om op een andere manier te gaan kijken naar haarzelf. Is er werkelijk iets mis? Stukje bij beetje kon ze steeds geestiger naar zichzelf gaan kijken. Ze zag ze haar kracht voorbij de aanwezige disbalansen. Daarnaast keken we tijdens het consult nog naar bouwstoffen die haar kracht verder kunnen ondersteunen. Qua voeding legde ik de nadruk op wat ze allemaal wel mag eten, en waardoor ze weer zou kunnen aankomen in gewicht.  Ik zag weer een glimlach op haar gezicht. In tegenstelling tot de andere consulten, kreeg ze geen advies om streng te zijn voor haar zelf maar werd haar de ruimte geboden meer voeding tot zich te gaan nemen.  Ze kon weer contact maken met de energie om haar leven vorm te gaan geven.  Ik sprak met haar af dat we tijdens de therapie een nieuwe weg zouden gaan bewandelen; geen zoektocht naar disbalansen maar ervaren wat ze nodig heeft om haar kracht steeds dieper te gaan ervaren en verder te versterken. Ik heb zin om weer eens een ritje te gaan maken op een Harley Davidson, zei ze licht.  Stoffig en geestig verliet ze mijn praktijk.

[1] R. Sheldrake, The Rebirth of Nature, Bantam Books, New York, 1991, blz. 107